Theo Gaasbeek, vogelaar met ’n knipoog

Tussen alle serieuze berichtgevingen, hebben we van tijd tot tijd behoefte aan iets luchtigs. Het Vogelfotoboek van Theo Gaasbeek biedt verpozing.

“Je moet het niet lezen om er wijzer van te worden”, zegt Theo er meteen bij. Met die intentie is hij vier jaar geleden niet aan het Vogelfotoboek begonnen en die lading gaat het wat hem en zijn lezers betreft ook niet krijgen. Al heeft het zijn eigen kennis wel verrijkt, merkt hij op.

Maar het is juist de humor – geestig en gevat – die de ‘uitgave’ zo populair maakt onder zijn volgers, zo blijkt uit de reacties. Een humor die de schrijver en vertaler uit Marknesse eigen is en velen ook van hem zullen kennen uit onder meer de (literaire) recensies die hij schreef voor De Noordoostpolder.

Het ludieke concept van het Vogelfotoboek is min of meer uit zichzelf ontstaan. Theo vertelt dat hij zich pas begon te interesseren voor vogels, nadat hij vijf jaar geleden een herseninfarct had gehad. “Toen ik na revalidatie terug was in mijn woning, gunde ik mezelf eindelijk eens de tijd om wat vetbolletjes en ander vogelvoer op te hangen langs het balkon van mijn woning. Daar kwamen vogels op af, waar ik foto’s van van begon te maken die ik weer aan mijn broer en zus stuurde. Ik had hen beloofd dat ik elke dag een e-mail zou sturen, zodat zij wisten hoe het met me ging.”

Een pot vogelpindakaas

Een vriendin attendeerde Theo op vogelpindakaas. “Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik heb zo’n pot opgehangen en meteen kwam er een specht op af. Sindsdien zit hij hier zowat elke dag, maar ik vond dat toen zo bijzonder dat ik haar een foto stuurde.”

Op haar advies abonneerde Theo zich vervolgens op een online vogeldagboek. Het daarin gefotografeerde baltsgedrag ‘van de een of andere vogel’ vond hij echter te ver gaan. “De hele paring trok aan me voorbij, heel indiscreet. Zo wil je toch zelf ook niet gefotografeerd worden”, grijnst Theo.

Zijn vriendin daagde hem vervolgens uit een beter ‘blad’ te maken. “Ik heb voor de grap een exemplaar gemaakt over zogenaamd twee verliefde vogeltjes en haar die toegestuurd. Toen schreef ze terug dat ze benieuwd was naar de tweede uitgave en ze had ook al twee abonnees voor me.” *)

Dat was het begin van een serie die inmiddels de honderd nadert en bij meer dan honderd abonnees gratis in de e-mailbox belandt. De meesten dienen zich aan door mond-tot-mondreclame. Maar ook na een filmpje op Omroep Flevoland en nadat vriend en kunstenaar Willem Hoogeveen een uitgave van het Vogelfotoboek betrok bij zijn expositie in Museum Nagele, groeide het aantal abonnees.

Geen regelmatige verschijning

De content van het Vogelfotoboek wordt mede bepaald door wat volgers aanreiken. Theo reageert onder meer op hun waarnemingen cq foto’s. Enige regelmaat in verschijning van de uitgaves is dan ook zoek, “al kwamen ze in het begin wel iedere week uit, maar toen waren ze ook veel korter”. Zo laat het beloofde kerstnummer nog steeds op zich wachten, om redenen die Theo verklaart in zijn laatste editie ‘000095A Experimenteel nummer’.

Die nummering doet geloven dat de honderdste editie er bijna aan zit te komen, maar de auteur verkiest eerst de breedte: “000095B, 000095C, 000095D enz. Ik zou natuurlijk ook gewoon kunnen doornummeren (000096, 000097 enz.), maar dit lijkt me wel zo experimenteel. Bovendien moet de 100e aflevering een absoluut feestnummer worden en daar wacht ik nog maar even mee”. **)

Biografie rondom herseninfarct

Theo beziet het schrijven van een nieuwe uitgave van het Vogelfotoboek als een welkome afwisseling. “Ik ben momenteel een boek aan het schrijven en dan is dit een beetje de teugels loslaten.” Het boek gaat over wat hem overkomen is met het herseninfarct. “Na twee maanden revalidatie, waar je tussen de mensen zit, kom je thuis in een leeg huis. Ik ben toen boeken gaan lezen van lotgenoten, maar daar werd ik maar depressief van. Ik heb toen besloten zelf een boek te schrijven en dat gaat niet alleen over mezelf, maar ook over andere patiënten die ik ontmoet heb.”

Zoals te verwachten valt, zal het onderwerp verluchtigd zijn met humor. Het boek gaat ruim 300 bladzijden beslaan en Theo is al een eindweegs. “Ik heb nu zoiets van: laat ik deze periode er maar voor gebruiken, want ik zit toch noodgedwongen binnen.” Mogelijk komt het dit jaar nog uit, “maar dan moet ik eerst nog wel een uitgever zien te vinden”.

tekst: Margé Hof

**) Met dit citaat eindigt Vogelfotoboek 000095A. Deze en volgende versies zullen voortaan ook te lezen zijn op noordoostpolder.nieuws.nl. Wie het Vogelfotoboek liever zelf via de mail wil ontvangen en/of vogelfoto’s wil delen met Theo kan een mailtje sturen naar: [email protected] “Nieuwe abonnees zijn welkom”, nodigt Theo uit. Een abonnement is trouwens gratis.

*) Hieronder het allereerste nummer (toch meteen al 2 abonnees!)

Er moet me even iets van het hart, I. Op jouw aanraden heb ik me eergisteren geabonneerd op het Vogeldagboek van A.d.G. Gisteren ontving ik voor de eerste keer vogelmail van deze fotograaf. En wat denk je? “De balts van de kleine plevier” noemt hij het zelf. Maar wat we te zien krijgen, is niet alleen de balts… Het is het complete paringsritueel! Wat is deze A.d.G. voor een indiscreet sujet? Dit neigt naar voyeurisme! Een beetje privacy voor onze gevederde vrienden is toch niet te veel gevraagd? Dan doe ik dat een stuk subtieler met deze vertederende foto’s waarop we twee verliefde kauwtjes een schuchtere toenaderingspoging zien doen: