Wildeburg: Waar de tijd verdwijnt en muziek verbindt

Afgelopen weekend veranderde Netl in Kraggenburg in een magisch dorp vol muziek, kunst en vrijheid. Vier dagen lang was Wildeburg een plek waar alles mocht, niets moest, en waar mensen elkaar vonden tussen het groen, het zand en de bassen die uit de bamboe rolden.

Verslag vanaf het festival waar iedereen welkom is – tussen bamboe, dans en verwondering in Kraggenburg

Een licht briesje waait door de bamboe. De zon zakt traag weg achter de bomen, terwijl een diepe bas als een hartslag door het terrein pulseert. Het is zaterdagavond op Wildeburg. Het festival waar grenzen vervagen en ontmoetingen vanzelf ontstaan.

De magie begint al op donderdag

Wildeburg opent zijn poorten op donderdag. Dit jaar stond het veld die avond al vol met tenten — meer dan ooit. Alsof iedereen aanvoelde dat dit weekend iets bijzonders zou brengen. Toch voelde het nergens druk. Er bleef ruimte om te dwalen, te ademen, te verdwalen in het groen — en elkaar terug te vinden onder een slinger van lampjes of bij een dampend bord pasta.

Donderdag was warm en verwachtingsvol. Kleine sets nestelden zich zachtjes in je lijf, een mooie opmars naar het weekend. Iedereen nog fris, chill bewegend op de klanken van Radio De Bonte Hond, bij Wildlife of gewoon bij z’n eigen tent.

Vrijheid om te zijn

Vrijdag ging het bij de één al goed los, terwijl de ander nog z’n ‘vibe’ moest vinden. Geen probleem — op Wildeburg mag je zijn wie je bent, of wie je op dat moment wilt zijn. Dansend in De Achtertuin, met je voeten in het zand op De Helling, wiebelend in de hangmat of slapend met je hoofd op je kussen. Niemand kijkt raar op. Niets is vreemd.

Zaterdag liet iedereen alles los. Het voelde alsof Netl zelf begon te dansen. De nacht vloeide naadloos over in de ochtend, ergens tussen het strand, ruisend bamboe en een dansvloer die maar niet leeg wilde raken.

Waar ontmoetingen vanzelf ontstaan

Tussen kleurrijke tenten, kunstinstallaties en verborgen podia ontmoeten mensen elkaar niet op leeftijd, achtergrond of beroep — maar op gevoel. Op Wildeburg stel je geen standaardvragen. Je vraagt eerder: “Heb jij dat ritme ook gevoeld bij dat bamboepodium in het bos?”

Een groep jongeren danst op blote voeten in het zand, glitter op de wangen, armen omhoog wijzend naar de laserstralen. Even verderop loopt een ouder stel met strohoed en poncho vol glitters. Als een paar twintigers hen nieuwsgierig aankijken, vraagt één van hen lachend: “Zijn jullie wel oud genoeg voor Wildeburg?” Ze lachen terug.“Wij zijn van sfeerbeheer,” antwoordt één van de jongens. "Werk ze!", wordt de jongens gewenst. Gelach volgt of ze echt van sfeerbeheer zijn, blijft ongewis. “Veel plezier!”

Alles mag. Niets hoeft.

Vriendschappen ontstaan in de rij voor een pannenkoek, op de dansvloer of terwijl je verdwaalt in de bamboe en ineens bij een huiskamerpodium uitkomt. Een man loopt glimlachend over de camping:“Trap er niet in,” zegt hij tegen een stel dat hem passeert. Ze kijken, glimlachen — en lopen gewoon door. “Ah, nou trap je er toch in,” grinnikt hij. Het contact is gelegd. Gelach klinkt. Alles mag.

Geen doorsnee festival

Wildeburg is geen doorsnee festival. Het terrein is een doolhof van ontdekkingen: een feestje in een kas, een dj-set in een tanker, een yogasessie onder de sterrenhemel. Maar vooral: mensen die zichzelf en elkaar mogen zijn. Niets is te gek. Je mag hier dansen in een fluorescerende outfit om 10.00 uur ’s ochtends of gewoon even verdwijnen tussen de bamboestengels.

Het loopt hier echt 24 uur per dag door. De sfeer, de muziek, de verhalen — ze houden geen rekening met tijd. En niemand wil dat ook.

Afscheid nemen bestaat wel

Op maandag komt de grote uittocht. Mensen met stoffige tassen en glitter op hun wangen schuifelen richting het parkeerterrein. File-lopen, noemen we het lachend. Maar het is afscheid nemen. Zacht, weemoedig. Je voelt dat het voorbij is. Wildeburg trekt zich terug.

Maar het blijft daar. Onder de oppervlakte. Tot volgend jaar.

Of, zoals een jongen in een zilveren jas het verwoordde:

“Hier ben je niet op bezoek. Hier bén je gewoon.”