Na in de eerste helft van dit nummer speciale aandacht te hebben gegeven aan die hoogst opmerkelijke uitvinding van meneer Nico die door ons “vetklep” werd gedoopt (zijn uitvinding; niet meneer Nico zelf!), gaan we in deze tweede helft studie maken van de zogeheten vetblokhouder. Biedt deze wellicht mogelijkheden die de vetklep jammerlijk ontbeerde?
Wis en waarachtig! Maar eerst… de post. Het staat u ongetwijfeld nog helder voor de geest dat dhr. André een chocoladereep in het vooruitzicht stelde voor degene die met de nodige overtuigingskracht de vogel op onderstaande prent wist te determineren.
Welnu, we hebben een winnaar!
De geluksvogel schrijft ons het volgende: Dan ga ik voor een havik …. de overeenkomsten met een reep zijn duidelijk aanwezig en zijn melkachtige kleur komt ook exact overeen met mijn smaak.
Hoewel ik zelf niet bevoegd ben te oordelen over de deugdelijkheid van het gegeven antwoord, komt de argumentatie van de betreffende inzender mij zonder meer steekhoudend voor. Daar hij bovendien de enige inzender was die een gooi deed naar de versnapering, zou ik ook niet weten wie anders er met de eer had moeten gaan strijken. En daarom van harte gefeliciteerd met uw glorieuze overwinning, meneer André! U mag de reep hoogstpersoonlijk aan uzelf overhandigen. Maak er een indrukwekkende plechtigheid van, zou ik zeggen.
Dhr. Bas roert een uiterst delicate kwestie aan:
Waarde vogelfotograaf, in vogelfotoboek 000099 maakt U melding van het “kieken van een beest” ! Wilt U dat in het vervolg a.u.b. laten ! het gaat hier om een vogel ! vogels zijn DIEREN , mensen zijn beesten, bij voorbaat dank.
Ik zie helaas geen andere uitweg dan diep door het stof gaan. U heeft gelijk, meneer Bas, ik heb mij vergaloppeerd en neem mij ernstig voor dergelijke onheuse bejegeningen voortaan te mijden.
Mevrouw Francien oppert bezwaren van een andere soort:
Dag Theo,
bedankt voor de nieuwe nieuwsbrief. Maar zullen we de pindakaas nu achterlaten en het over kroost hebben. Want dat is er volop! Het nestkastje bij ons keukenraam is sinds gisteren verlaten. Zonder het ons te melden zijn de mezen allemaal gevlogen. Enige dank voor alle gevoerde meelwormenpindakaas zat er blijkbaar niet in;)
Maar dan deze kroost. Zwemmend tussen pa en ma door het kroos. Dat is pas genieten.
Eindelijk toch een zonnige groet, Francien
En nog meer kroos en kroost:
Dank u wel, mevr. Francien voor deze proeven van gezinsgeluk. Uw foto’s sluiten beslist beter aan bij de actualiteit dan mijn vetexperimenten. Voor een themanummer over jong grut ontbreken mij echter voldoende kuikenkieken. Ja, ik heb ook zo’n nestkastje en ook ik heb geen flauw idee wat zich daarbinnen allemaal afspeelt. Maar wachten op de eerste vlieglessen van de koolmeesjeugd heeft geen enkele zin want die lessen hebben ze niet nodig. Op een gegeven moment vliegen ze gewoon weg, alsof het de normaalste zaak van de wereld is…
Het toeval wil echter dat mijn nestkastje dit jaar voor het eerst geen mezen maar andere bewoners kent. Ik zou u allen graag met hen kennis willen laten maken, maar ze weigeren vooralsnog te poseren. U moet het doen met deze hapsnap gemaakte opname:
De kenner herkent hier zonder enige twijfel de bonte vliegenvanger. En mensen zoals ik achterhalen de identiteit van dit zangvogeltje met behulp van het internet. Het betreft in potentie een ouder. Van eventueel nageslacht ontbreekt evenwel ieder spoor.
Ook in andere opzichten zat het mij niet erg mee bij het vastleggen van (pogingen tot) gezinsuitbreiding. Zo introduceerde de heer Jan van Ens mij bij een aanstaande moeder die mij juist alle gelegenheid gaf haar te vereeuwigen. Maar haar nest lag net iets te ver weg om goed in beeld te krijgen.
Maar wellicht kan ik mevrouw Francien blij maken met een ander zomers plaatje. Dit bees diertje bezoekt mijn pindakaaspaal uitsluitend als het mooi weer is.
Meneer Bas kraakte niet alleen een kritische noot, doch verwonderde zich daarnaast over het volgende:
Het verbaast mij ieder jaar weer hoe de vogels in mijn tuin het presteren om een nest te bouwen op ooghoogte op een plek waar ik iedere dag langsloop (verleden jaar nog een winterkoninkje, dit jaar een merel) en me dan aankijken met zo’n blik van “ik ben er niet”.
Gelukkig hebben de honden al het gras in de tuin vernietigd dus ik hoef de verticuteerhark toch niet te gebruiken :+))
De reden dat merels het niet hogerop zoeken zou volgens mij wel eens kunnen zijn dat de jongen dan minder ver naar beneden kukelen als ze uit het nest vallen. Die hebben namelijk niet het geduld te wachten met het verkennen van de wereld tot ze kunnen vliegen. Net doen of je er niet bent, is een strategie die ik zelf ook wel toepas. Met sterk wisselend succes.
Pom pom pom. Pom pom pom.
Goed, het bovenstaande schreef ik anderhalve maand geleden. Het was mijn stellige voornemen de tweede helft van dit vette nummer snel op de eerste helft te laten volgen. Mislukt. Compleet.
De bonte vliegenvanger is zegge en schrijve één keer bereid gevonden op mijn balkon plaats te nemen, maar even gelegenheid geven om scherp te stellen, ho maar. Inmiddels is ie er net als de mezen van mevr. Francien stiekem tussenuit geknepen. Beter als op de foto rechts kreeg ik ‘m niet…
Wel is het mij alsnog gelukt een gezinsuitbreiding vast te leggen. Maar ja, dat is inmiddels ook al niet actueel meer en ik zie nu ook dat ik de verkeerde diersoort vereeuwigd heb.
Wat nu? Ach, laat ik maar gewoon doorgaan met het behandelen van de post. Mevrouw Panda stuurde mij een hyperlink naar een foto van een luie vogel. Omdat de link mogelijk niet door iedereen benut kan worden en misschien inmiddels door niemand meer, laat ik de foto maar even zien. Mocht er iemand over auteursrechten beginnen, dan doe ik gewoon of ik er niet ben.
De kiek is gemaakt door de Amerikaanse fotografe Jocelyn Anderson en de luie vogel is een epauletspreeuw die meelift met een visarend. Ach, mevr. Panda, we ervaren allemaal wel eens een opwelling van lethargie… U stuurde nog een tweede link en weer zou het gaan om een luie vogel.
Deze kolibrie ligt heerlijk te badderen in een plasje dauw. Kun je doen als je een paar gram weegt. Geen idee wie de foto heeft gemaakt.
Voor het nummer vol is nog snel even het thema. Lekker frisse plaatjes van de nieuwe attractie op mijn balkon: de vetblokhouder. De belangstelling was groot.
Onvermijdelijk moest er gewacht worden tot men aan de beurt was…
Puur mazzel als je het rijk alleen had…
En tot mijn verrassing meldde ook deze monomane pindakaasverslinder zich voor een vette hap:
Dat deze specht al die andere versnaperingen aan zich voorbij liet gaan, was wellicht helemaal geen kwestie van smaak. De grote bonte wil zich ergens aan vast kunnen klemmen om de lekkernij verticaal te verorberen. Groot gelijk.
Tot slot de nieuwe huiskamervraag. Deze vogel zag ik voor het eerst op mijn balkon. Ra ra ra…
De volgende editie is een feestelijke (no. 000100!) maar kan even op zich laten wachten…
