Het is mooi geweest. Het is ruim een jaar geleden dat ik een nieuwe huiskamervraag lanceerde. Ik heb u ruim een jaar de tijd gegeven om uw vogelkennis op te halen, navorsingen te doen of desnoods een gokje te wagen.
Maar nog altijd heeft mij geen enkele oplossing bereikt die ook maar in de buurt komt van het antwoord dat ik wens te vernemen. Mijn geduld is op. Ik kan het verschijnen van de nieuwe editie van dit vogel-magazine niet nog langer uitstellen. En daarom verklaar ik de competitie voor beëindigd!
Een enkeling zal zich de bedoelde prijsvraag wellicht niet eens meer voor de geest kunnen halen. De opgave was nochtans buitengewoon eenvoudig. Zij luidde: ra ra ra. Tevens ging zij vergezeld van een fotografisch portret van een vetliefhebber:
In het vorige nummer – verstuurd op 5 oktober 2021 – werd na zorgvuldige weging het antwoord ‘kanarie’ reeds afgekeurd. Ook de oplossingen ‘koekoek’ en ‘zanglijster’ konden geen genade vinden in de ogen van de streng doch rechtvaardige jury. Helaas was uw inventiviteit daarmee uitgeput. Zeer teleurstellend, zeker wanneer men bedenkt dat er onder onze abonnees lieden schuilgaan die een groot verstand van vogels wordt toegedicht. Ik heb mijn twijfels. De juiste oplossing, waarde vogelvrienden en -innen, was: een mus.
Akkoord, ze zijn minder talrijk dan in menigeens jeugd, maar het is toch ook weer niet zo’n zeldzame verschijning dat u niet meer weet hoe een mus eruitziet? Als een mus al te exotisch voor u is, welke vogel herkent u dan wel? Binnen een jaar…
Had ik het u dan nog makkelijker moeten maken en u een foto als de onderstaande moeten presenteren?
Of had het per se een huismus moeten zijn? Sorry, die weigert nog altijd mijn balkon te betreden. Persoonlijk vind ik een heggenmus ook wel zo aardig. Zo is het bij mijn weten de enige mus die geen familie is van de mus. Bijzonder! Mocht u zich afvragen van wie de heggenmus dan wel familie is, dan heeft Wiki het volgende antwoord voor u:
De heggenmus (Prunella modularis) is een zangvogel uit de familie van heggenmussen (Prunellidae).
Ik had het zelf niet kunnen verzinnen.
Nu is het wel zo dat er nog andere redenen waren om de verschijningsdatum van dit nummer uit te stellen. Ik maakte vorig jaar reeds gewag van werkzaamheden aan mijn huis op last van de woningbouwvereniging. Deze bleken toch wat ingrijpender dan de jaarlijkse reiniging der goten.
De overlast overtrof alle verwachtingen. Lekkage, kortsluiting en vogels die mijn balkon angstvallig meden – weinig bleef mij bespaard.
Maar de echte klap kwam begin november. Vlak buiten mijn woonplaats Marknesse vond een afschuwelijk ongeluk plaats: een verkeersongeval waarbij drie mensen om het leven kwamen. Eén van die mensen was Grietje, de dame die leiding gaf aan de lotgenotengroep waar ik lid van ben, de dame die sinds begin 2018 enthousiaste abonnee was van het Vogelfotoboek. De vorige editie was een opmaat voor het Jubelnummer, ter viering dat we de 100e aflevering hadden gehaald. Maar van het ene op het andere moment viel er helemaal niets meer te jubelen.
De rouwkaart namens onze lotgenotengroep
In nr. 000063 stond te lezen: (Het dreigde) een ietwat saai weekje te worden, ware het niet dat onze vaste abonnee mevr. Grietje haar zoonlief Leon op het bestaan van deze nieuwsbrief attendeerde. Meneer Leon, die werkzaam is voor Omroep Flevoland, voelde haarfijn aan dat hier een taak voor hem was weggelegd: ruchtbaarheid geven aan het Vogelfotoboek!
Zo was het indirect aan haar te danken dat het Vogelfotoboek in februari 2018 zijn televisiedebuut beleefde. Slechts een van de redenen om de herinnering aan haar te blijven koesteren.
Ondertussen lukte het mij niet om in de juiste stemming te komen om het jubelnummer een vervolg te geven. Dat onze regering een nieuwe lockdown afkondigde, maakte dat er niet eenvoudiger op. En toen er eindelijk licht aan het eind van de coronatunnel leek te gloren, in ieder geval tijdelijk, begon dinges een spoor van vernielingen te trekken… Kom, hoe heette die nou toch?
Nee, die bedoel ik niet. Geen potentaat met een machtshongerprobleem, maar een storm. Misschien zelfs wel een orkaan. Ja, het schiet me weer te binnen: Eunice. Deze onverlaat had het onder meer voorzien op de meest vogelvriendelijke land art van de hele Noordoostpolder. Ook de enige land art alhier trouwens, maar dit terzijde. Pier + Horizon van Paul de Kort. Links ziet u hoe het er uitzag voordat Eunice toesloeg en rechts wat er van over is.
Gelukkig zijn de meeste kraggen nog intact: de soort van drijvende eilandjes rondom. Maar ik zal nooit meer naar het eind van de pier kunnen lopen om foto’s te maken zoals deze:
Al was het maar omdat de pier niet volledig wordt gerestaureerd…
En toen Eunice was uitgewoed, begon Poetin. Enfin, hoe de vogelwereld op hem reageerde, is reeds duidelijk gemaakt.
Kortom, weinig vrede tot vrolijkheid, laat staan tot de benodigde jubelstemming. En dan heb ik het nog niet eens over de pandemie gehad. Hoeveel miljoenen slachtoffers heeft die al gemaakt? En hoeveel miljoenen gaat die nog maken? We waren juist zo trots dat in het naburige Voorsterbos dit voorjaar een zeearend was geboren. Helaas, ook dit jonge dier is bezweken aan de vogelgriep. Onlangs werden 30 dode knobbelzwanen drijvend aangetroffen in het Zwarte Meer. En daar bleef het niet bij. Het is diep triest.
Zijn er dan helemaal geen lichtpuntjes? Jazeker wel! Al hebben watervogels veel te lijden van de vogelgriep, ze gaan onverstoorbaar door met waar ze goed in zijn: zich voortplanten. En niet alleen de watervogels trouwens.
De fuutjes waren er bijna klaar voor. De meerkoet zat alweer over een volgende leg na te denken.
Als je goed kijkt zie je het koppie van het ooievaarsjong nog net boven de rand van het nest uitpiepen. En meer meerkoetjes, maar dan op een iets andere locatie: Kooisloot i.p.v. Almere.
Voor mij persoonlijk is het een lichtpunt dat ik inmiddels over een nieuwe fotocamera beschik. Al is dat wel even wennen.
Valt nog helemaal niet mee om zo’n ding goed stil te houden…
Gelukkig hebben de buurtvogels de weg naar mijn balkon allang weer teruggevonden. Jawel, onlangs wist ik met mijn nieuwe camera zelfs een nieuwe buurtvogel vast te leggen.
De grote bonte hebben we inmiddels leren kennen als een pindakaasjunk, maar dit exemplaar kwam nog maar kort geleden uit het ei gekropen. Het is een kleine grote bonte specht. Eenvoudig te herkennen aan dat rooie plakkaat bovenop z’n kop. Hebben z’n ouders niet. Die hebben hooguit een rooie vlek in de nek.
Even testen… Ja hoor, ook junior (r) wordt geheid een pindakaasjunk. Ma (l) was het al.
Maar om echt weer in feeststemming te raken, in de juichstemming die een jubelnummer verlangt, is er meer nodig. Het is dat er steeds meer abonnees informeren of het wel goed met me gaat, anders had ik deze aflevering van het Vogelfotoboek misschien niet eens gemaakt. Ik zie eigenlijk maar één oplossing. Dat boek waar ik al jaren mee bezig ben, eindelijk eens af schrijven. Als dat lukt, gaat het dak eraf! Nee, nee, niet weer een renovatie!! Ik bedoel het overdrachtelijk. Even dat boek afmaken en dan weer volle kracht vooruit met het Vogelfotoboek. Tot dan.
