Na de succesvolle tournee van Hendrik Groen – Pogingen iets van het leven te maken kruipt acteur Beau Schneider opnieuw in de rol van de lievelingssenior van Nederland.

Hendrik Groen, de titelheld uit de bestsellerboeken en de goed bekeken tv-serie, keert gelukkig ook terug in het theater. Voor alle fans is er Hendrik Groen – Zolang er leven is, met nieuwe belevenissen van Hendrik (Beau Schneider), zijn beste vriend Evert (Mike Weerts) en de Omanido-club (oud-maar-niet-dood). Het team voor en achter de schermen is nagenoeg gelijk gebleven, wel is er een nieuwe directrice: Anne-Marie Jung, die de rol zal delen met Cynthia Abma.

Waarom zei jij ja tegen het spelen van mevrouw Stelwagen?
Jung (43): “Het is een heerlijke rol, want zij is iemand die weerstand oproept. Ik hoef geen zieltjes te winnen in deze rol, haha. Stelwagen verstaat de kunst om hele vervelende dingen te zeggen, verpakt in een glimlach en veel ambtelijke taal. Het is iemand die de wind eronder heeft en wil houden. Maar Stelwagen voelt dat er een clubje is dat de boel probeert te ondermijnen…”

Beau Schneider (31): “Het grappige is dat de frontman van de Omanido-club, Hendrik, de rol die ik speel, eigenlijk de minste rebel is. Hij moet er naar toe groeien. Ik heb de rem erop, terwijl ik het te gek vind hoe wij allemaal steeds meer opkomen voor onze rechten binnen het tehuis.”

Acteur Beau Schneider werd bij de vorige voorstelling geprezen voor zijn vertolking van Hendrik Groen. Theaterkrant schreef bijvoorbeeld dat hij ‘prachtig ouderdom weet te suggereren, zonder die nadrukkelijk te spelen. Dat is knap.’ Hij is blij dat hij weer in de huid van de lievelingsbejaarde van Nederland mag kruipen. Schneider (31): “Heel fijn, het voelt als een vertrouwde jas die je weer aantrekt. Ik dacht meteen: waar zat die stem ook alweer? Dat was iets nasaler en wat geaffecteerder (hij gaat meteen zo praten – red.) en hij zit voortdurend met zijn handen aan elkaar te fruttelen (doet dat ook meteen voor – red.), dus dat fysiek kwam weer snel kijken. Ik heb dat trouwens keihard afgekeken van mijn eigen vader Eric. Ik ben gaan letten op hoe hij zijn handen beweegt. Er zit een bepaalde mate van twijfel in de handen in de manier waarop hij iets pakt. Alles heeft een kleine aarzeling, niets heeft meer een vloeiende vanzelfsprekendheid.”

Is Stelwagen eigenlijk wel begaan met bejaarden?
Anne-Marie Jung aarzelt enigszins: “Zij is gewoon erg van de regels en er is geen ruimte. Er is tijd tekort, personeel tekort – in die zin is het heel actueel. Stelwagen wordt regelmatig in het nauw gedreven, vooral Evert, gespeeld door Mike Weerts, heeft het op mij voorzien. En die probeert Hendrik mee te slepen en het hele clubje op te jutten. Dat is wel een duidelijke lijn in dit deel: de Omanido’s tegen de directie, tegen het beleid.”

Zit de geheimzinnige fruitlegger er ook in?
Jung: “Zeker! Heel irritant vindt Stelwagen dat, want dan is er weer reuring. Er wordt gezongen, er wordt een bewonerscommissie opgericht en dat is allemaal niet de bedoeling. Ze moeten in het gelid, want Stelwagen wil de rust bewaren.”

Schneider: “Het is denk ik een wat fragmentarischer voorstelling dan het eerste deel. Dat had een duidelijke lijn: Hendrik kreeg een nieuwe liefde. Hier zitten een aantal verhaallijnen in. Léon van der Sanden, die het boek bewerkt heeft, kreeg alle vrijheid. Dat gaf ons bijvoorbeeld de speelruimte om de tragiek te laten zien van hoe het in Nederland gesteld is met dit soort verzorgingstehuizen.

Natuurlijk zit de humor uit het boek erin, de prachtige lijn van de vriendschap tussen Hendrik en Evert, het missen van zijn geliefde Eefje…”

Jung haakt in: “De aftakeling van Grietje zit er in. En er worden twee nieuwe personages geïntroduceerd: Eugénie La Croix en Mehmet, waarvan niemand de achternaam kan uitspreken.”

Hoe is er gereageerd op het feit dat jonge acteurs de bejaarden spelen?
Schneider: “Heel goed. Regisseur Gijs de Lange vindt dat in iedere bejaarde nog een jong iemand schuilt. Daar kan ik me volledig in vinden. Ik zie dat ook bij mijn vader. Hij zegt vaak: ‘Mijn lijf doet niet meer mee, maar in mijn hoofd is het heel anders.’ Het is een mooi contrast op het toneel. In de tv-serie zou het gek zijn geweest, maar in het theater werkt het heel goed.”

Jung: “Het is heel geloofwaardig, want ze raken een kern. En die zit binnenin, dat is niet alleen een rimpelhoofd, grijs haar of een loopneus.”

Schneider: “We proberen nergens een lollige bejaarde te spelen, het moet geen cliché worden natuurlijk.”

Dan ga je ook aan de stijl van het boek voorbij…
Schneider: “Het is grappig omdat Hendrik en zijn vrienden een grappige kijk hebben op het bejaardentehuis.”
Jung: “Maar als Evert een mop vertelt, dan is hij flauw, omdat dat Evert zijn smaak is. Wat me ook opvalt is dat wat voor ons, in vrijheid en als jonger iemand, een futiliteit is, voor hen een probleem is van wereldformaat. Dat tehuis is hun wereld, dus het grijpt enorm in als iemand naast je tergend traag zijn spruiten zit te eten of voortdurend zit te zeuren.”

Schneider: “De voorstelling is een combinatie van humor en ontroering. Ik moet zelf soms op mijn lip bijten om niet te lachen.”

Jung: “Er zitten ook mooie stukken in. Het gaat over afscheid, over ‘ik heb het niet meer op een rijtje’. Zo’n tehuis is soms erg beklemmend.”

Schneider: “Het heeft daarin iets universeels. Ik hoop dat mensen op een goede manier emotioneel door elkaar geschud worden.”

Hendrik Groen – Zolang er leven is, met o.a. Beau Schneider en Anne-Marie Jung en een lokaal koor, is op DO 20 FEB bij ons in Theater ’t Voorhuys te zien, aanvang 20.15 uur.