Renée Soutendijk en Victor Reinier spelen in ‘Roem’ de rol van BN’ers. Vrijdag 9 februari staan ze in Theater ’t Voorhuys in Emmeloord, aanvang 20.15 uur.
Victor Reinier speelt in de nieuwe toneeltekst Roem de rol van een acteur die na twaalf jaar uit een politieserie wordt geschreven. De parallel met Reinier zelf, die al twaalf jaar – en nog steeds – voor de televisieserie Flikken Maastricht in de rol kruipt van Floris Wolfs, is duidelijk. Toch zit er een wereld van verschil tussen Reinier zelf en zijn personage in Roem.
Victor Reinier: ‘Dit stuk gaat niet over mij, het gaat eerder over een angst van de schrijver, Ger Thijs. Roem gaat over de angst dat je er op een bepaald moment in je leven niet meer toe doet. Dat thema heeft Ger Thijs geplakt op de situatie van een acteur die op een zijspoor wordt geduwd terwijl hij daar gevoelsmatig nog helemaal niet aan toe is. Mijn personage Jos IS de rol die hij speelt in de serie waar hij uit wordt geschreven. Bovendien zwelgt hij in zijn BN’er-schap en heeft hij een behoorlijk ego-probleem met narcistische trekjes. Alles wordt in het stuk net over de top geduwd. Dat is geestig, het BN-er schap wordt op de hak genomen, en in het kielzog daarvan geven we ook ons vak een knipoog. Tegelijkertijd worstelt Jos met heel reële twijfels over wat er van je overblijft als je niet meer kan of mag werken en de angst die je overvalt als je voelt dat je er niet meer toe doet. Die onzekerheid kennen veel mensen denk ik. Ikzelf ook. Je weet dat het leven van een personage altijd korter is dan dat van een mens en dat er een moment komt waarop je afscheid moet nemen van een rol waarvoor je alles hebt gegeven. Dat is pijnlijk, maar het is ook leuk om nieuwe dingen te doen. In mijn geval is het personage Wolfs in Flikken Maastricht een personage met duistere kanten en rafelrandjes. Daardoor kan ik hem elk seizoen weer een nieuwe kant op jagen. Hij wordt nooit een karikatuur, waardoor ik gelukkig nog steeds de mogelijkheid heb om ook andere rollen te spelen. Voor het personage Jos in Roem is dat niet zo. Die belandt bij de psychiater.’
Die psychiater, Odette, wordt gespeeld door Renée Soutendijk. Ook zij herkent als actrice de onzekerheden en angsten in het stuk.
Renée Soutendijk: ‘Er zijn natuurlijk acteurs die zich helemaal vereenzelvigen met hun rol. Soms grenst dat bijna aan schizofrenie. Daar heb ik zelf gelukkig geen last van, maar toneelspelen vraagt wel dat je jezelf er voor 100% instort. Toneelspelen wordt een gedeelte van je identiteit en dat maakt je kwetsbaar. Als men jou afwijst voor een rol, voelt dat als een persoonlijke afwijzing. Ik werd na vijf jaar uit een serie geschreven en hoewel daar een andere reden voor werd gegeven, dacht ik inderdaad: ‘oh jee, ik ben te oud, ik trek geen kijkers meer.’ Je bent in ons vak nou eenmaal je eigen product en dat houdt op als men jou niet meer wil zien. Toneelspelen is in die zin narcistisch: het draait erom dat je wordt gezien, je plaatst jezelf in het middelpunt.’
Narcisme speelt een belangrijke rol in Roem. Het personage Odette houdt daar als psychiater een lezing over in de voorstelling.
Soutendijk: ‘Ik zie het narcisme van Jos in het stuk ook als een uitvergroting van het narcisme van deze tijd. Door Instagram en andere sociale media plaatsen we onszelf voortdurend in het middelpunt. We verzamelen ‘likes’ bij onze selfies, doen ons online beter voor dan we zijn. Iedereen wil ‘het beste’ en ‘succesvolste’ zijn, niemand wil genoegen nemen met middelmatigheid of een eenvoudig, klein, onzichtbaar leven leiden. Mijn personage Odette roept in de voorstelling de vraag op wat nu eigenlijk belangrijker is: erkenning omdat je wordt gezien door anderen of omdat je gelukkig bent met wie je voor jezelf bent. Dat is een heel actueel thema.’
Tekst: Brechtje Zwaneveld
